Wat een leven

Leef jij je leven? Of word je geleefd? Besef je dat je leeft? Of kun je nog een moment herinneren dat je écht voelde dat je leefde?  

Het jaar waar ik járen naar uitkeek

Ooit, toen ik een klein meisje was, keek ik uit naar het jaar 2010. Geboren op 10 oktober, wist ik dat ooit het moment zou komen dat ik jarig zou zijn op 10-10-'10.

Natuurlijk werd ik ouder en het jaar 2010 naderde... Ik studeerde Media & Entertainment Management in Haarlem en kreeg de kans om in 2009 een halfjaar in Leeds te studeren aan het UK Centre for Events Management. Wat een uitdaging en een geweldige tijd was dat! Ik maakte internationale vrienden voor het leven en toen ik begin 2010 terugkwam, was het magische jaar aangebroken.

Mijn eerste 10

Ik had al mijn studiepunten binnen en mocht beginnen met afstuderen. Ik startte een

onderzoek naar de ontwikkeling van straattheater in Nederland én kreeg een baan bij mijn

favoriete dance-organisatie GZG Amsterdam (voor de kenners: Gasten Zonder Grenzen).

Mijn leven was één groot feest! Doordeweeks werd er hard en gepassioneerd gewerkt, en in

het weekend werd er flink gefeest. Aan het eind van het schooljaar was het alles op alles

zetten: ik moest mijn scriptie afronden en inleveren de dag vóór het Zomerpark, het

zomerfestival van GZG. Met verf aan mijn handen en mijn productiekloffie aan, scheurde ik

door Amsterdam om mijn scriptie bij de drukker op te halen en op tijd in Haarlem te krijgen.

Helaas kwam ik vast te staan in de middagspits!

Gelukkig wist mijn docent hoe hard ik eraan getrokken had en maakte hij een uitzondering

voor mij: ik mocht mijn scriptie inleveren op het terras waar de docenten een eindejaarsborrel hadden. Daar werd ik gek aangekeken in mijn kluskloffie en kreeg ik grapjes naar mijn hoofd dat ik de deadline gemist had...

Maar wie het laatst lacht... Een paar weken later, bij de diploma-uitreiking, bleek dat ik

afgestudeerd was met een 10! Ik was in alle staten! En toen besefte ik hoe erg ik het

getroffen had... Ik leefde mijn droomleven! Die zomer vierden wij onze ‘summer of love’...

Wat een liefde, wat een leven!

Hoe vier je je droomleven?

Mijn verjaardag kwam dichterbij. Voor het eerst in mijn leven besefte ik dat ik heel bewust

wilde kiezen welke vrienden ik wilde uitnodigen. Het werd een ratjetoe aan leuke mensen

die elkaar lang niet allemaal kenden, maar waarvan ik dacht dat zij zichzelf zouden vermaken én het ook met elkaar zouden kunnen vinden.

En dat was zo! Mijn verjaardag vierden we met deze fijne club mensen in Berlijn. Het werd

een weekend om nooit te vergeten… En het bleek de start van onze vriendengroep.

Het leven op z’n kop!

Maar zo hoog als ik op mijn roze wolk zat, zo heftig werd het leven diezelfde maand nog. Een dierbare deed een zelfdodingspoging, Daniel, mijn liefste, belandde op de bodem van de put in zijn depressie, en tot slot bleek ik een melanoom, huidkanker, te hebben.

Er volgden een aantal spannende weken. Vooral voor mijn naasten merkte ik. Het wachten

op de onderzoeken om te weten hoe ernstig het was, was slopend. In zo'n periode besef je des te meer hoeveel mensen om je geven. Alle steun en betrokkenheid waren

hartverwarmend. En gek genoeg voel je pas écht dat je leeft, als je ineens met een kans op

de dood geconfronteerd wordt.

Mijn mooiste jaar ooit

Na verschillende ingrepen kwam het verlossende woord: de kans op uitzaaiingen was erg

klein! Niet lang daarna, tijdens Oud & Nieuw, vroeg iemand op een feestje heel luchtig: “Hoe

was jouw jaar? Welk cijfer zou jij jouw jaar geven?”

Toen besefte ik dat mijn jaar niet anders dan een 10 kon krijgen! Ondanks de zelfdodingspoging, de depressie, en de kanker, was ik dankbaar dat de zelfdodingspoging

niet dodelijk afliep, mijn man opknapte, en ik de dans met de dood ontsprongen was.

Dit was leven... of zoals de slogan van GZG: Wat een leven!

Ik beloofde mezelf toen plechtig altijd zo in het leven te blijven staan. Als ik ondanks al die

tegenslagen op die roze wolk kon blijven, wilde ik dat voor de rest van mijn leven kunnen.

Lange tijd heb ik nog gedacht deze slogan op mijn arm te tatoeëren, tot ik wist dat ik dat

plaatje niet nodig had om deze slogan te blijven leven.

Reality check

Nog jaren stond ik dagelijks op met deze vibe en genoot ik met volle teugen van het leven.

Tot ik het afgelopen jaar opnieuw in een rollercoaster belandde. Van afscheid nemen van

mijn lieve vader, trouwen, ongepland in verwachting zijn, tot mijn hele reis die ik aflegde

voor onze zoon geboren kon worden. Toen ik begin dit jaar zelf doodziek in het ziekenhuis

belandde en weer de dood in de ogen keek, besefte ik: “Ik ben die vibe ergens onderweg

verloren”. Ik leefde mijn leven, genoot van het ouderschap, maar die échte levensvreugde

en vrijheid die ik eerder voelde, waren er niet meer. Ik had nu een ‘verstandig’ en

‘volwassen’ leven, maar niet de spanning en het plezier dat ik eerder beleefde aan mijn

leven.

Het roer ging om

Dus werd het tijd om het roer om te gooien! In eerste instantie zorgde ik heel goed voor

mezelf. Ik was erg ziek geweest en mijn lichaam en pasgeboren kindje hadden vooral rust

nodig. Voor het eerst sinds ik moeder ben, voelde ik écht hoe belangrijk het is om eerst goed voor jezelf te zorgen. Terwijl ik deze rust nam en tijd nam om te mediteren en naar binnen te keren, ontvouwde mijn plan zich als de mooie bloemen die buiten ook zo prachtig uit hun knoppen barstten. Het was tijd om weer écht voor mezelf te gaan kiezen, want pas als mijn vuur weer echt brandt, ben ik de leukste versie van mezelf!

Bevallen is net als het leven, hier heb je écht invloed op!

Nu ik begin dit jaar weer zo’n bewuste start mocht beleven, nadat ik mijn bevalling héél

bewust had voorbereid, zag ik ineens in hoe het leven ons soms net als een bevalling kan

overkomen… Maar hoe je ermee omgaat, bepaalt vooral hoe je erop terugkijkt! Zo kunnen

er heftige gebeurtenissen zijn, die je achteraf heel positief kunt ervaren.

De juiste mindset, kennis én verbinding met jezelf helpen je vol vertrouwen in het leven te

staan, je bevalling voor te bereiden en echt in overgave te gaan, omdat het niet uitmaakt

hóe het zal verlopen.

Hoe dit werkt, wil ik graag met íedere zwangere delen… want uiteindelijk zul je tot je dood

herinneren hoe het was om je kinderen geboorte te geven. Als het je voor de rest van je

leven bijblijft, kun je er maar beter iets heel bijzonders van maken, toch? Waar je met veel

trots en fijne gevoelens aan terugdenkt?

Wil je nu ook weten hóe dan? Meld je dan aan voor een introductieles voor Relaxed

Bevallen Vanuit Regie óf boek de workshop: Van Wens naar Werkelijkheid - Jouw

Droombevalling. Laat mij je helpen om altijd met weemoed terug te denken aan deze

levensveranderende dag in je leven!